ಸೂರ್ಯ ಉರಿದು ಬೂದಿಯಾಗುವ ಭೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮೋಡದ ಮಡಿಲಿಗೆ ಸೇರುವನು. ಮರೆಯದೇ ಸೂರ್ಯ ಮತ್ತೆ ಬರುವ ಕುರುಹುವಿಗೆ ಮುಸುಕು, ಮಬ್ಬುಗತ್ತಲು.ನಾನಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬ ಚಂದ್ರನ ಇನಿದನಿ. ತಂಗಾಳಿ ತಂಪನ್ನೆರೆದು, ಬಾನಗಲ ಚಾಚಿಕೊಂಡು ಚೆಲುವೆಯರ ಮನಕದ್ದು ಹೊಳೆಯುತಲೇ "ನನ್ನ ಮನದ ದುಗುಡ,ದುಮ್ಮಾನ,ಏಕಾಂಗಿತನಕ್ಕೆ ಕಿಚ್ಚು ಹೊತ್ತಿಸುವವನೂ ಅವನೇ ಆ ಕಳ್ಳಚಂದಮಾಮ".
ಚಂದ್ರ ಬಂದಾಕ್ಷಣ ನನಗರಿವಿಲ್ಲದಂತೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ವಿಹರಿಸೋ ಮನ, ಎನನ್ನೋ ಹುಡುಕುತಿರುವ ನನ್ನ ಕಣ್ಣನೋಟದ ಕಾವಿಗೆ ಕೊನೆಗೇನು ಕಾಣದೆ ನೋ ವೇ (No way)ನೋವೆ ಅಂತ ರೆಪ್ಪೆಗಳು ನಿರಾಳವಾಗುತ್ತವೆ.
ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಮನಸ್ಸು ಕಾರಣವಿಲ್ಲದೆ ತನ್ನ ಖಯಾಲಿ ಶುರುಮಾಡುತ್ತದೋ, ಮನಸ್ಸು ಮಗುವಿನಂತೆ ಆದ್ರೆ ಮನಸೇ ಮಗುವಾಗಿದ್ದರೆ...? ಮಗುವಲ್ಲ ಇದು ನಗುವನ್ನು ನುಂಗೋ ಜಂಗು ಹಿಡಿದ ಅಲಗು.
ಕ್ಲಿಷ್ಟ,ಜಟಿಲ,ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿಸುವ ಜಿಜ್ಙಾಸೆಯಿಂದ ರೋಸಿ ಹೋಗಿರುವ ಮನ ಮಂತ್ರಾಲಯಕ್ಕೆ, ಯಾವ ಮಾಮರದಿಂದ ತಂಗಾಳಿ ಅಪ್ಪಳಿಸುವುದೋ ನಾ ಕಾಣೆ.
ಸೂರ್ಯ ತನ್ನ ಒಡಲಲ್ಲಿ ಬೆಂಕಿಯ ಉಂಡೆಯನ್ನು ಉದರದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸುಡುತ್ತಿರೋ , ಸುಡುತ್ತಾ ಬೆಳಗುತ್ತಿರೋ ದಿನಕರ,ಶುಭಕರ ಎನ್ನುವುದು ಜಗಜ್ಜಾಹಿರು.ಆದ್ರೆ ನನಗಂತೂ ಬೆಂಕಿ ಕಾಣೋದು ಸೂರ್ಯನಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲ. ಹಾಲಿನ ನೊರೆಯಂತೆ ತೀಡಿರುವ ಗಂಧದಂತೆ ಹಾಗೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಅಂತ ನಗ್ತಾ ಇರೋ ಚಂದ್ರನಲ್ಲಿ.ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಏನು ನನ್ನ ಮನ "ಚಂದಮಾಮನೇ ನೀನಂದ್ರೆ ನಂಗಿಷ್ಟ, ನೀ ಭಾವನೆಗಳ ಗುಚ್ಛ, ಎಲ್ಲೋ ಮಗ್ನ್ರನಾಗಿರೋ ನಾನು ನಿನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿದ್ರೆ ಸಾಕು ಭಾವಾಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲೋಲ ಕಲ್ಲೋಲ" ಅಂತ ಪಿಸುಗುಡುತ್ತದೆ.ಹೌದು ಯಾವುದೋ ಮರೆತಿರುವ ನೆನಪು, ಕರಗಿರುವ ಕನಸು ಝಲ್ಲನೆ ಎದೆಗೆ ರಾಚುತ್ತದೆ. ಬಿಡದೆ ಕಾಡುತ್ತದೆ, ಚೂಪಾದ ನೆನಪುಗಳಿಂದ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಚೂರಾಗಿಸುತ್ತದೆ ಆದ್ರೂ ನೆನಪು ರಕ್ತ ಬೀಜಾಸುರ.
ಸಾಕಪ್ಪಾ.... ಸಾಕು!! ಈ ಚಂದ್ರನೂ ಬೇಡ, ಅವನಿಂದ ಮನಸಿಗಾಗುವ ರಂಧ್ರವೂ ಬೇಡ ಅಂತ ರಕ್ತಬೀಜಾಸುರವಾದ ನೆನಪನ್ನೆ ಹಾಸಿ- ಹೊದ್ದು ಮಲಗಿದರೆ, ಕನಸೆಂಬ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಗಂಟನ್ನು ಹುಡುಕುತ ನಿರಾಳ....
ನೆನಪೆಲ್ಲವೂ ಕನಸಾಗಿ ರಾತ್ರಿಯೀಡೀ ಗುಯ್ಯಿಗುಡುತ್ತದೆ. ಮುಂಜಾನೆ ಎದ್ದೆಳೋ ಮುನ್ನವೇ ನಾ ಬಂದೆ ಖುಷಿಯಾಗಿರು ಎಂಬ ಎಳೆ ಸೂರ್ಯನ ಆಶ್ವಾಸನೆಯೊಂದಿಗೆ ದಿನ ಆರಂಭ. ಆದರೂ ಬಿಡದೇ ಕಾಡುವ ನೆನಪಿಗೆ ಕೊನೆ ಎಲ್ಲಿ,,,,,,,,
